โจเซฟ อันทวนเริ่มศึกษาการประติมากรรมที่เมืองออกสเบิร์ก (Augsburg) เมื่อปี ค.ศ. 1715 และเริ่มทำงานที่ไวน์การ์เด็น (Weingarten) เมื่อปี ค.ศ. 1718 หลังจากที่ฟรานซ์ โจเซฟ ฟ็อยค์เมเยอร์ผู้เป็นพ่อเสียชีวิต โจเซฟ อันทวนก็กลับมารับกิจการที่เวิร์คช็อพ (workshop) ของพ่อที่มิมเม็นเฮาส์เซ็นต่อ ขณะเดียวกันก็มีตำแหน่งเป็น"ช่างประจำวัด" ของมหาวิหารซาเล็ม โดยรับงานชิ้นแรกคือสร้างตู้ออร์แกน

งานของโจเซฟ อันทวนได้รับอิทธิพลจาก ดิเอโก ฟรานเชสโก คาร์โลเน (Diego Francesco Carlone) ช่างปูนปั้นชาวอิตาลีที่ทำงานด้วยกันที่ไวน์การ์เท็น สิ่งที่โจเซฟ อันทวนเรียนจากดิเอโก ฟรานเชสโกคือวิธีปั้นรูปปูนปั้นให้เป็นเงา ซึ่งกลายมาเป็นลักษณะที่ทำให้ผลงานของเขามีชื่อเสียง

พร้อมๆกับที่ศิลปินสำคัญสมัยเดียวกันเช่น โยฮันน์ โจเซฟ คริสเตียน (Johann Joseph Christian) และ ฟรานซ์ โจเซฟ สปีเกิล (Franz Joseph Spiegler) โจเซฟ อันทวนส่วนใหญ่ก็จะทำงานกับสำนักสงฆ์หรืออารามแบบบาโรกแถว"ถนนบาโรก"ในรัฐบาเดิน-เวือร์ทเทิมแบร์ค งานที่มีเด่นที่สุดก็คืองานปูนปั้น แท่นบูชาเซ็นต์เบอร์นฮาร์ด ("Bernhardsaltar") ที่อือเบอร์ลิงเก็น (Überlingen) ที่เรียกกันว่า "ปากอาบน้ำผึ้ง" ("Honigschlecker" หรือ ภาษาอังกฤษ: "honey eater") ซึ่งเป็นคำที่กล่าวถึงนักบุญเบอร์นาร์ดผู้มีพรสวรรค์ในการเทศนา[1]

ปัจจุบันนี้เวิร์คช็อพและบ้านของโจเซฟ อันทวนเป็นพิพิธภัณฑ์ที่อุทิศให้กับชีวิตและงานของเขา